Τα βίντεο του Στάνλεϊ Τούτσι στο Instagram σχετικά με την παρασκευή κοκτέιλ έγιναν επάξια διάσημα κατά τη διάρκεια του λοκντάουν: βλέπαμε έναν άνθρωπο με χάρισμα που ντυνόταν καλά και έφτιαχνε νόστιμα ποτά, ενώ οι υπόλοιποι από εμάς αράζαμε απελπισμένοι με λερωμένες φόρμες τζόκινγκ.

Το 2021 δημοσίευσε τα γαστρονομικά απομνημονεύματά του, Taste, που έγιναν μπεστ σέλερ, και παρουσίασε ένα γαστρονομικό οδοιπορικό, Searching for Italy, στο BBC Two.

Όλα αυτά τον έκαναν τόσο πολύ πιο γνωστό από ό,τι ήταν στο παρελθόν, ώστε αυτός ο τόμος που ακολουθεί μπορεί να πάρει τη μορφή απλώς ενός συντομευμένου ημερολογίου ενός έτους στον περιπλανώμενο τρόπο ζωής μιας παγκόσμιας διασημότητας: πως είναι να είσαι ο Στάνλεϊ Τούτσι.

What I Ate in One Year (and Related Thoughts)

O Μίστερ Μονολεκτικός

Ο Τούτσι πηγαίνει συχνά σε κακά εστιατόρια. Στη Ρώμη, επισκέπτεται ένα μέρος που του συστήνει η ρεσεψιόν του ξενοδοχείου. «Δεν θα το συνιστούσα», γράφει πικρόχολα, αλλά το τι έφαγε και γιατί ήταν κακό θα παραμείνει μυστήριο.

Σε άλλα μέρη μαθαίνουμε μόνο ότι «το φαγητό ήταν εξαιρετικό» ή ότι ήταν «κλασικά νόστιμο ρωμαϊκό φαγητό»- οι γρήγορες τροπικές διακοπές, εν τω μεταξύ, ήταν «μια καλή στιγμή με καλό καιρό, καλό φαγητό και καλούς φίλους».

«Αυτό είναι το είδος του “τραχύ μπράβου” που λειτούργησε για τον Χέμινγουεϊ στα παρισινά του μυθιστορήματα, αλλά μπορεί να θεωρηθεί λιγότερο χορταστικό σε ένα βιβλίο ειδικά για το φαγητό» γράφει ο Steven Poole στον Guardian μιλώντας για το βιβλίο.

«Το φαγητό ήταν απαίσιο»

Επιτέλους, στη σελίδα 74, οι συσσωρευμένες απογοητεύσεις του συγγραφέα εκρήγνυνται όταν επισκέπτεται ένα ιταλικό μαγαζί στο Λονδίνο, όπου ζει με τη σύζυγό του, τη Φελίσιτι Μπλαντ, αδελφή της ηθοποιού Έμιλι.

«Τίποτα από αυτά δεν ήταν ιδιαίτερα καλό και η focaccia ήταν πραγματικά αηδιαστική», παραπονιέται: «Είχε γεύση σαν κάποιος να την είχε πατήσει με φλεγόμενο αυτοκίνητο».

Αργότερα την ίδια μέρα παρευρίσκεται σε ένα δείπνο για μεγιστάνες του κινηματογράφου σε ένα ξενοδοχείο: «Το φαγητό ήταν απαίσιο». Τώρα γι’ αυτό ήρθαμε. Η συνεχής γκρίνια του Τούτσι για τις ταπεινώσεις των διεθνών ταξιδιών, εν τω μεταξύ, δικαιολογείται επιτέλους από μια τρομερή εξασέλιδη ιστορία καταστροφής του αεροδρομίου, που θυμίζει τις ταλαιπωρίες του Τζον Κλιζ στο Clockwise του 1986.

«Γινόμαστε αυτό που τρώμε»

Όταν ο συγγραφέας σταματάει να εκθέτει την έννοια του φαγητού, υπάρχει κάποια ποσότητα από τη συνήθη φλυαρία. «Γινόμαστε αυτό που τρώμε. Τρώμε ανθυγιεινά, γινόμαστε ανθυγιεινοί». (Βέβαια. Τρώτε ψάρι, γίνεστε ψάρι.)

Υπάρχουν όμως και απολαυστικά αποσπάσματα που υψώνονται πάνω από τη φατνιακή γευστική επίκληση των συστατικών και των ονομάτων των πιάτων.

Ο Τούτσι ενθουσιάζεται με ένα βίντεο στο YouTube με έναν άντρα που τηγανίζει και τρώει ένα καλάθι γεμάτο φίδια και περιγράφει με λαχταριστές λεπτομέρειες πώς ο Γκάι Ρίτσι του μαγειρεύει μια μπριζόλα στη στο μπάρμπεκιου, χαζεύοντας μακάρια όλα τα χάλκινα υπαίθρια μαγειρικά εργαλεία.

Η παρέλαση από φίλους-σταρ

Υπάρχουν μια χούφτα συνταγές διάσπαρτες μέσα στο κείμενο (Τούτσι Μινεστρόνε, Πόδια Λαγού), αν και συχνά παραπέμπει τον αναγνώστη στο βιβλίο του, Taste.

«Έχω ήδη γράψει για τη θλιβερή κατάσταση του catering στις ιταλικές ταινίες στο πρώτο μου βιβλίο», λέει, ενώ παραπονιέται για το catering στην ταινία Conclave, στην οποία παίζει μαζί με τον Ρέιφ Φάινς.

Ο Φάινς («Ralph») γίνεται ένας φίλος-σταρ για να προστεθεί στη λαμπρή συνοδεία του Τούτσι, η οποία περιλαμβάνει επίσης «τη φίλη μας Χόλι Ουίλομπι», «τον υπέροχο Ντέιβιντ Τέναντ», «τους φίλους μας Μπλέικ Λάιβλι και Ράιν Ρέινολντς», «τον νέο καλύτερο φίλο μου Ρόμπερτ Ντάουνι Τζούνιορ» και τον Χάρι Στάιλς.

Γλυκύτατα αυτοσαρκαστικός

Κάποια στιγμή μαθαίνουμε ακόμη ότι ο νεοφώτιστος βασιλιάς Κάρολος, όταν προσκαλείται σε δείπνο στην ιταλική πρεσβεία, λέει ότι θα πάει «αλλά μόνο αν προσκληθεί και ο Στάνλεϊ Τούτσι» -δυστυχώς, δεν είναι κάτι που μπορεί να συμβεί πάντα.

Παρακολουθεί το καλοκαιρινό πάρτι της Τζίλλυ Κούπερ, θαυμάζοντας με κακία την ενέργεια «κάποιου που ουσιαστικά ζει με μαγιονέζα και σαμπάνια εδώ και ογδόντα έξι χρόνια».

«Ο Τούτσι είναι τόσο γλυκύτατα αυτοσαρκαστικός που δύσκολα μπορεί κανείς να του ζηλέψει κάτι από αυτό» γράφει ο Steven Poole στον Guardian μιλώντας για το βιβλίο.

Κάποια στιγμή συλλογίζεται ότι πάντα ήταν περισσότερο προσανατολισμένος προς το παρελθόν παρά προς το μέλλον και αποκαλύπτει: «Μου αρέσει να λασπολογώ στην ακτή του Τάμεση». Δυστυχώς, δεν μαθαίνουμε περισσότερα, διότι φεύγει για να δώσει συνέντευξη στο Μανχάταν.

Ένας υπέροχος γόης

Ωστόσο, δεν είναι τόσο κολλημένος στις συνήθειές του ώστε να μην εκτιμά τη νέα του φριτέζα αέρα («καταπληκτικό μαραφέτι») – αλλού προσφέρει μια μικρή ραψωδία για τα αυγά, καταλήγοντας: «Λατρεύω επίσης τις αυγοθήκες».

Ευλογημένος. Είναι πολύ γλυκός με τα παιδιά του και μισεί τις Απόκριες, όλα αυτά σημαίνουν ότι, ακόμη κι αν το συγκεκριμένο βιβλίο είναι περισσότερο σνακ παρά γεύμα τριών πιάτων, ο Τούτσι παραμένει ένας υπέροχος γόης.

*Με στοιχεία από theguardian.com