Έχουν περάσει περισσότεροι από τέσσερις αιώνες από τότε που έφυγε από τη ζωή, ωστόσο ακόμα και σήμερα ο Ουίλιαμ Σαίξπηρ θεωρείται ο σημαντικότερος συγγραφέας που έγραψε στην αγγλική γλώσσα και ένας από τους σημαντικότερους δραματουργούς παγκοσμίως. Τα έργα του έχουν μεταφραστεί στις περισσότερες γλώσσες του κόσμου, ενώ ο τρόπος με τον οποίο έβλεπε την ανθρώπινη φύση και τους καθημερινούς προβληματισμούς, θεωρούνται ακόμα και σήμερα επίκαιρος.

Ωστόσο, μέσα σε αυτούς τους αιώνες, όσο εύκολα αποθεώνονται τα έργα που φέρουν την υπογραφή Ουίλιαμ Σαίξπηρ άλλο τόσο εύκολα αμφισβητείται ο αληθινός άνθρωπος που βρίσκεται πίσω από αυτά. Μεγάλο ρόλο σε αυτό παίζουν οι πολύ λίγες καταγραφές για την προσωπική του ζωή, δημιουργώντας έτσι ένα πέπλο μυστηρίου. Η αλήθεια είναι ότι έχουν ακουστεί ουκ ολίγες θεωρίες για το ποιος θα μπορούσε να είναι το πραγματικό άτομο πίσω από τον «Βάρδο του Έιβον».

Η Αμέλια Μπασάνο. (Φωτογραφία: Wikimedia Commons)

Κι αν ο Σαίξπηρ ήταν γυναίκα;

Σε αυτό το συνωμοσιολογικό παιχνίδι αποφάσισε να μπει και η Τζόντι Πικούλ. Η γνωστή αμερικανίδα συγγραφέας μόλις κυκλοφόρησε το νέο της βιβλίο «By Any Other Name», όπου υποστηρίζει ότι το άτομο πίσω από τα πιο επιτυχημένα έργα του Ουίλιαμ Σαίξπηρ ήταν η Αμέλια Μπασάνο.

Γρήγορη παρένθεση: Η Αμέλια Μπασάνο γεννήθηκε το 1569 από Βενετούς εβραϊκής καταγωγής γονείς, οι οποίοι ήταν καλλιτέχνες και ζούσαν στο Λονδίνο. Μάλιστα ήταν ερωμένη του λόρδου Τσάμπερλαιν, υπεύθυνο του αγγλικού θεάτρου και κύριο μέτοχο εταιρείας που είχε οργανώσει τα σημαντικότερα έργα της εποχής. Γνώριζε ιταλικά και είχε ταξιδέψει στη ζωή της. Ενώ ήταν η πρώτη γυναίκα που κατάφερε να εκδόσει ποιητική συλλογή το 1611.

Ένα μίνι βιογραφικό που για την Τζόντι Πικούλ είναι η καλύτερη απόδειξη ότι η Μπασάνο κρύβεται πίσω από τα επιτυχημένα έργα του Σαίξπηρ.

Σε συνέντευξη που έδωσε η συγγραφέας στο ραδιόφωνο του BBC υποστήριξε ότι όλα τα έργα του Σαιξπηρ έχουν λεπτομέρειες από διάφορες χώρες ενώ ο ίδιος φέρεται να μην είχε βγει ποτέ εκτός Αγγλίας. Ο «Οθέλλος» βασίζεται σε μια μικρή νουβέλα που είχε γράψει ένας ιταλός, ενώ ο Σαίξπηρ δεν ήξερε να διαβάζει ιταλικά. Μιλάει για τον ανθρώπινο πόνο ενώ είναι γνωστό ότι ο Σαίξπηρ ήταν άκαρδος επιχειρηματίας, σε κόντρα με πολλούς συναδέλφους του και έχοντας κάνει κάποιες οικονομικές ατασθαλίες.

«Ο Σαίξπηρ δεν έφυγε ποτέ από τη χώρα του, αλλά κατάφερε να γράψει με λεπτομέρειες για άλλα μέρη που δεν είχε γράψει ποτέ κανείς. Ενώ ξέρουμε ότι δεν είχε σπουδάσει σε πανεπιστήμιο» δήλωσε η Τζόντι Πικούλ και συμπλήρωσε: «Ενώ όταν πέθανε στο σπίτι του δεν βρέθηκε ούτε ένα βιβλίο, ούτε καν ένα χειρόγραφό του».

Σύμφωνα με τη συγγραφέα, ο Ουίλιαμ Σαίξπηρ λειτούργησε επιχειρηματικά: πουλούσε το όνομά του σε όποιον ήθελε να γράψει αλλά δεν μπορούσε να χρησιμοποιήσει το δικό του όνομα. Όπως μια γυναίκα, εκείνη την εποχή.

«Δεν σας κάνει εντύπωση που η Αμέλια Μπασάνο μέχρι τα 40 της δεν είχε γράψει τίποτα και ξαφνικά κυκλοφόρηση ολόκληρη ποιητική συλλογή; Κανείς δεν γίνεται συγγραφέας έτσι ξαφνικά μέσα σε μια ημέρα. Είναι πεπισμένη ότι όλα τα προηγούμενα χρόνια έγραφε, απλά όχι με το όνομά της» τόνισε η Τζόντι Πικούλ.

Η ποιητική συλλογή της Αμέλια Μπασάνο. (Φωτογραφία: Wikimedia Commons)

Στα χνάρια του Τζον Χάντσον

Η άποψη ότι πίσω από τα έργα του Ουίλιαμ Σαίξπηρ κρύβεται μια γυναίκα δεν είναι καινούργια. Μάλιστα, πριν από μια δεκαετία, ο συγγραφέας και εκδότης Τζον Χάτσον είχε υποστηρίξει το ίδιο στο βιβλίο του «Shakespeare’s Dark Lady», βάζοντας και αυτός σε πρώτο πλάνο την Αμέλια Μπασάνο.

Η τότε επιχειρηματολογία του Χάτσον ταίριαζε πολύ με αυτήν της Τζόντι Πικούλ, ενώ σε συνέντευξή του είχε πει «σήμερα που ο κόσμος σιγά σιγά έχει αρχίσει να γίνεται λιγότερο ρατσιστής, σεξιστικός και θρησκευτικά δογματικός, ίσως έφτασε η ώρα επιτέλους να ακουστεί η ιστορία της».

Ωστόσο, παρά τους υποστηρικτές που έχει η συγκεκριμένη θεωρία δεν βρίσκει σύμφωνους τους περισσότερους ακαδημαϊκούς.