Το 1958, το μεγάλο ερώτημα ήταν τι θα έπιναν οι άνθρωποι στο μέλλον, και χρησιμοποιώντας μια μηχανή του χρόνου, κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι το 2010, οι πλούσιοι θα έπιναν μπύρα και η εργατική τάξη θα έπινε κρασί. Το συμπέρασμα ήταν ότι: «Ο σνομπισμός γύρω από το κρασί γίνεται όλο και πιο διαδεδομένος: οι άνθρωποι πίνουν κρασί επειδή πιστεύουν ότι τους δίνει κύρος. Οι λάθος άνθρωποι, που στερούνται φινέτσας, αρχίζουν να πίνουν κρασί- οι παμπ και η μπύρα αρχίζουν να θεωρούνται ως ένας τρόπος να ξεχωρίζει κανείς από τη μάζα», λέει ο πρωταγωνιστής αυτής της ιστορίας.
Αυτό δεν είναι αλήθεια- πρόκειται για μια ιστορία που έγραψε ο Κίνγκσλεϊ Έιμις στα μέσα του περασμένου αιώνα, και παρωδούσε το πόσο μακριά μπορούσε να φτάσει η ανοησία γύρω από το κρασί. Είναι όμως τώρα έτσι τα πράγματα; Σε ποιο σημείο το κρασί έπαψε να είναι απλώς ένα ακόμη ποτό και έγινε αντικείμενο λατρείας, σύμβολο κύρους, ένα προϊόν γύρω από το οποίο μπορούν να «χορεύουν» μόνο οι λίγοι εκλεκτοί, αυτοί που αυτοπροσδιορίζονται ως γνώστες;
Η πίεση
«Το πρόβλημα ξεκίνησε όταν εμείς οι οινοποιοί αρχίσαμε να φτιάχνουμε κρασί (…) για τους οδηγούς και τον Τύπο και γυρίσαμε την πλάτη στον καταναλωτή. Αυτό επηρέασε τα πάντα, συμπεριλαμβανομένης της γλώσσας και του τρόπου επικοινωνίας», λέει ένας οινοποιός που προτιμά να μην αναφερθεί για να μην εξοργίσει αυτούς που επεξεργάζονται τους οδηγούς και γράφουν τα άρθρα.
Η πραγματικότητα είναι ότι πλέον παραγγέλνεις ένα κρασί και θα είσαι τυχερός αν δεν χαθείς στις εξηγήσεις και τις αερολογίες του σομελιέ – υπάρχουν πολλοί που είναι άριστοι στη δουλειά τους, αλλά υπάρχουν και άλλοι που θα έπρεπε να συμμετάσχουν στο Got Talent για να δουν – και να δούμε- αν είναι πραγματικά τόσο γνώστες όσο ισχυρίζονται.
Η πρόσβαση σε μαθήματα γευσιγνωσίας ή οινολογίας δεν ήταν ποτέ ευκολότερη – υπάρχουν χιλιάδες στο διαδίκτυο – και όλο και περισσότεροι καταναλωτές είναι πρόθυμοι να επωφεληθούν από τα χρήματα που δίνουν σε αυτά, δίνοντας διάλεξη στο τραπέζι. Αυτοί είναι οι αστυνομικοί του κρασιού, αλλά κρατούν μια κανάτα αντί για γκλομπ. Η αστυνομία κρασιού δεν θέλει να σας βοηθήσει να επιλέξετε ένα καλό κρασί ή να το απολαύσετε περισσότερο: η αστυνομία κρασιού θέλει μόνο να σας διορθώσει για να δείξει πόσα ξέρει.
Ο Toni Massanés, ο οποίος διευθύνει το Ίδρυμα Alicia, το οποίο έχει ως στόχο να μας βοηθήσει να τρώμε ποιοτικό φαγητό, εξηγεί ότι «το κρασί έχει φτάσει σε ένα επίπεδο αποκλειστικότητας που αποκλείει. Έχει δημιουργήσει δυναμικές που αν δεν τις ελέγξεις, σε κάνουν να νιώθεις άβολα(…) Γιατί να ξοδέψεις πολλά χρήματα για ένα μπουκάλι μόνο και μόνο για να έρθει κάποιος και να σου πει ότι δεν αξίζεις;».
Ακολουθεί ένας σύντομος οδηγός που θα σας βοηθήσει να εντοπίσετε τους πράκτορες της αστυνομίας του κρασιού.
Στοιχεία για να ξεσκεπάσετε την αστυνομία του κρασιού
Ένας καλός τρόπος για να τους εντοπίσετε είναι να εξετάσετε το είδος των διορθώσεων που σας κάνουν. Η αστυνομία του κρασιού θα σας διορθώσει εάν:
Χρησιμοποιείτε φτηνά ποτήρια
Πολύ λίγοι άνθρωποι παρατηρούν τη διαφορά μεταξύ του κρασιού που σερβίρεται στο ένα ή στο άλλο ποτήρι. Ακόμα και κάποιοι που λένε ότι το κάνουν, δεν το κάνουν.
Σου αρέσει ένα κρασί των 10 ευρώ περισσότερο από ένα κρασί των 30 ευρώ
Η τιμή ενός κρασιού είναι πολύ υποκειμενική και συχνά εξαρτάται περισσότερο από το μάρκετινγκ παρά από την ποιότητα.
Βάζετε πάγο στο λευκό κρασί
Ναι, είναι αλήθεια, είναι νερωμένο, αλλά είναι καλύτερο να πίνεις ένα ελαφρώς νερωμένο κρασί από ένα ζεστό.
Αγοράζεις ένα κρασί επειδή σου άρεσε η ετικέτα
Ένα κρασί δεν είναι καλύτερο επειδή έχει μια όμορφη ετικέτα, ούτε χειρότερο επειδή έχει μια άσχημη ετικέτα, και δεν θα το καταλάβετε μέχρι να το δοκιμάσετε. Αλλά αν είναι όμορφη, δείχνει τουλάχιστον το ενδιαφέρον του ανθρώπου που το έφτιαξε.
*Με πληροφορίες από: El Pais | Pascual Drake | Κεντρική φωτογραφία θέματος: BOTTLE SHOCK
