To 1999 κατέβηκα στη διαδήλωση του Πολυτεχνείου στην Αθήνα, φορώντας τη χειμερινή στολή εξόδου, αφού υπηρετούσα ως οπλίτης στην 98 ΑΔΤΕ στη Μυτιλήνη. Όπως και αρκετοί άλλοι πριν από μένα αλλά και μετά από μένα το θεώρησα αυτονόητο.
Και το θεωρούσα αυτονόητο, γιατί ένα από τα βασικά αιτήματα εκδημοκρατισμού της ελληνικής κοινωνίας μετά την πτώση της Χούντας, ήταν να αντιμετωπιστούν οι στρατευμένοι ως πολίτες. Δηλαδή, να μην υποχρεώνονται να απαρνιούνται την ιδιότητά τους ως πολίτες, τις πολιτικές τους απόψεις και ανησυχίες. Και βέβαια συνδυαζόταν με το αίτημα να επιτραπεί η συνδικαλιστική οργάνωση και διεκδίκηση των φαντάρων για να σταματήσει το καψόνι, οι κάθε λογής αυθαιρεσίες και να βελτιωθούν οι συνθήκες.
Και εάν θέλουμε να πούμε τα πράγματα με το όνομα τους, εάν δεν είχε υπάρξει η δράση, από τη δεκαετία του 1980 και μετά από τη μεριά των «Επιτροπών Στρατιωτών, Ναυτών, Σμηνιτών», της ΚΕΕΔ, του «Δικτύου Σπάρτακος» (στο οποίο ανήκα εγώ όσο υπηρετούσα) και άλλων πρωτοβουλιών, τα πράγματα στο στρατό θα ήταν πολύ χειρότερα.
Θα είχαμε περισσότερα καψόνια, μεγαλύτερη αυθαιρεσία και πιθανώς περισσότερες αυτοκτονίες.
Το να έρχεται τώρα, 43 χρόνια μετά την πρώτη εμφάνιση φαντάρων σε πορεία του Πολυτεχνείου, το 1981 με ένα πανό που έγγραφε το αυτονόητο («Πολιτικές και συνδικαλιστικές ελευθερίες στους φαντάρους»), ένας βουλευτής, υποτίθεται της Αριστεράς, και να λέει ότι ένας φαντάρος δεν έχει δικαίωμα να συμμετέχει σε μια αντιπολεμική διαδήλωση, σημειώνοντας ότι δεν μπορεί «να υπάρχει πολιτικοποίηση από έναν άνθρωπο που υπηρετεί τη θητεία του», απλώς υπογραμμίζει ότι πλέον η ιδιότητα «βουλευτής της Αριστεράς» δεν σημαίνει και απαραιτήτως «αριστερός βουλευτής».
Προφανώς, επίσης, κάποιος πρέπει να θυμίσει και στον κύριο Θάνο Πλεύρη ότι οι φαντάροι έχουν κατοχυρώσει το δικαίωμά τους να συμμετέχουν σε διαδηλώσεις και να έχουν πολιτικές απόψεις και προφανώς δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί ως παράνομη ενέργεια. Σε λίγο, δηλαδή, θα βγει σαν διοικητής τάγματος φωνάζοντας από το διοικητήριο «και από εμένα 10Φ».
Σε κάθε περίπτωση καλό είναι να καταλάβουν ορισμένοι ότι η λογική ότι ο στρατός είναι «άβατο», ότι εκεί οι νέοι πολίτες δεν κουρεύουν μόνο το μαλλί αλλά και την πολιτικοποίησή τους και παρωχημένη είναι και επικίνδυνη. Οι εποχές που οι φαντάροι όχι μόνο αντιμετώπιζαν απαγόρευση να έχουν πολιτική άποψη, αλλά και διώκονταν γι’ αυτή, εάν ήταν αριστερόστροφη, ήταν οι εποχές που ο στρατός έκανε πραξικοπήματα.
Με κάποια δικαιώματα, επομένως, καλό είναι να μην παίζουμε.
