«Είμαι έκπληκτος, και δεν υπήρχε κανένα στοιχείο γι’ αυτό» γράφει ο Peter Bradshaw στον Guardian.
Ο Paul McCartney και οι Wings πρωταγωνιστούν σε αυτό το συναρπαστικό ωριαίο ντοκιμαντέρ (ή αν θέλετε, rockumentary) που γυρίστηκε σε αναλογικό βίντεο το 1974 (ενώ το άλμπουμ Band on the Run βρισκόταν ψηλά στα charts) από τον εικονολήπτη και βετεράνο των VFX, David Litchfield, καθώς το συγκρότημα δούλευε στο Abbey Road πάνω σε ένα πιθανό live-in-studio άλμπουμ με standards των Wings, πρώιμες συνθέσεις του McCartney και διασκευές.
Θα ονομαζόταν One Hand Clapping, αλλά τόσο το άλμπουμ όσο και η ταινία σιώπησαν κατάλληλα, τα σχέδια κυκλοφορίας σταμάτησαν, αν και το υλικό εμφανίστηκε με τη μορφή διαφόρων bonus extras με την πάροδο των ετών.
Πολ και Λίντα Μακάρτνεϊ / Photo: Wikimedia Commons
Πλήρη ιστορική αντίληψη του ποπ ιδιώματος
Τώρα η ταινία αποκαταστάθηκε και επανακυκλοφόρησε και είναι μια απόλυτη απόλαυση, εξίσου διασκεδαστική με την αφήγηση του Πίτερ Τζάκσον για το Let It Be των Beatles.
Το εξαιρετικό, αβίαστο κέφι του McCartney και η απόλαυση που παίρνει από κάθε δημιουργική στιγμή, η φυσική εξωστρεφής μουσικότητα και η περιστασιακή δεξιοτεχνία του είναι τόσο τονωτικά.
Ίσως είναι παράλογο να το παρατηρεί κανείς, αλλά ο McCartney είναι βέβαια ακόμα πολύ νέος σε αυτό το στάδιο και όμως φαίνεται να έχει μια τόσο πλήρη ιστορική αντίληψη του ποπ ιδιώματος- δεν αποτελεί έκπληξη, ίσως, καθώς συν-εφευρέθηκε ή συν-επανεφευρέθηκε το ποπ ιδίωμα στο σύνολό του.
«Δείχνει μια σχεδόν απόκοσμη επίγνωση της ιστορίας της δημοφιλούς μουσικής» γράφει ο Peter Bradshaw στον Guardian.
Το εξαιρετικό, αβίαστο κέφι του McCartney και η απόλαυση που παίρνει από κάθε δημιουργική στιγμή, η φυσική εξωστρεφής μουσικότητα και η περιστασιακή δεξιοτεχνία του είναι τόσο τονωτικά
Πολ και Λίντα Μακάρτνεϊ / Photo: Wikimedia Commons
Μια μίνι-συναυλία στην «πίσω αυλή»
Οι επιτυχίες των Wings του McCartney είναι όλες δολοφονικές, χωρίς filler, έχουμε το Live and Let Die με πλήρη ορχήστρα και μαέστρο με λευκή ουρά στο στούντιο, και ο McCartney κάθεται επίσης στο πιάνο και μας δίνει το εκπληκτικό lounge-singer νούμερο Suicide, που συνέθεσε όταν ήταν μόλις 14 ετών ως νούμερο για τον Tony Bennett ή τον Frank Sinatra.
Και η ταινία συνοδεύεται από το δικό της bonus υλικό: μια μίνι-συναυλία στην «πίσω αυλή» στο ύπαιθρο.
Οι νοσταλγοί θα λιποθυμήσουν
Ο McCartney στήθηκε με καρέκλα και ακουστική κιθάρα σε ένα κομμάτι του κήπου πίσω από το στούντιο και ο Litchfield τον τράβηξε καθώς, με την ίδια μουσική φλύαρη διάθεση, έπαιζε ένα είδος σετ busker, αναπαράγοντας τον Buddy Holly και τον Eddie Cochran, επαναπροσδιορίζοντας το Twenty Flight Rock του τελευταίου ως ένα εθιστικά ελικοειδές, slow-jam αριστούργημα.
Υπάρχουν πολλά για τους νοσταλγούς για να λιποθυμήσουν καθώς και μερικά ξεκαρδιστικά περιστατικά, όπως ο ντράμερ Geoff Britton με τη στολή του καράτε να ξεσπά σε μια ανύποπτη στιγμή κάνοντας μερικές κινήσεις πολεμικών τεχνών.
«Τέτοια ευχαρίστηση» καταλήγει ο Peter Bradshaw στον Guardian.
*Το Paul McCartney and Wings – One Hand Clapping προβάλλεται στους κινηματογράφους από τις 26 Σεπτεμβρίου.
*Με στοιχεία από theguardian.com | Αρχική Φωτό: Paul McCartney and Wings / Photo: Flickr
