Ο Τσαρλς Μπουκόφσκι, ο οποίος αποθεώθηκε ως ο υμνητής της αμερικανικής ζωής πέρα από τα λαμπιόνια, τα κοστούμια και τα φλας, έγραψε για τα πράγματα που γνώριζε καλά: καταπιεσμένους χαρακτήρες, την καθημερινή βιοπάλη, αποτυχημένες σχέσεις και ποτό – κυρίως ποτό. Η γραφή του είναι απλή και κατανοητή – χωρίς αινιγματικές μεταφορές, όμως συνιστά δίκοπο μαχαίρι.

«Παραπονιούνται αλλά ποτέ δεν ανησυχούν, περπατούν με μια εκπληκτική αξιοπρέπεια. Κοιμούνται με μια άμεση απλότητα που οι άνθρωποι δεν μπορούν να καταλάβουν. Όταν αισθάνομαι πεσμένος το μόνο που έχω να κάνω είναι να παρακολουθώ τις γάτες μου και το κουράγιο μου γυρίζει πίσω»

Για να κάνουμε τον συνήγορο του διαβόλου, οι σύγχρονοι αναγνώστες παρόλο που αναγνωρίζουν την αξία της πένας του, κρίνουν ότι ο περήφανα μισάνθρωπος Μπουκόφσκι, ήταν μισογύνης.

Εφόσον περισσότεροι από ένας γυναικείοι χαρακτήρες στα έργα του παρουσιάζονται με προβληματικό τρόπο, πολλοί είναι εκείνοι που μιλούν για σεξισμό, όπως και όταν ο πρωταγωνιστής χρησιμοποιεί μια γυναίκα μόνο για σεξ ή χτυπάει μια γυναίκα καθώς έχουμε απέναντι μας έναν βίαιο άνδρα, ασεβή προς τις γυναίκες που αρέσκεται στο να τις πονά και να τις υποτιμά.

Από την αντίπερα όχθη, πολλοί υποστηρίζουν ότι το γεγονός ότι έγραφε για σεξεργάτριες, γυναίκες που επιθυμούν να αλλάζουν εραστές συχνά-πυκνά και να κυλιούνται σε σκονισμένα παπλώματα, όπως και για άνδρες που είναι βίαιοι και έχουν μόνο επιφανειακές σχέσεις, δεν τον καθιστά μισογύνη, όπως το να γράφεις για κατά συρροή δολοφόνους δεν σε κάνει κατά συρροή δολοφόνο.

Ανήμερα λοιπόν των γενεθλίων του, ας κάνουμε μια αναδρομή στη ζωή ενός συγγραφέας που έχει γίνει το συνώνυμο του βρώμικου και αμφιλεγόμενου τύπου.

Κυρίες και κύριοι, ο Τσαρλς Μπουκόφσκι.

Μοναξιά;

Υπάρχει ένα ανθεκτικό κλισέ για τους συγγραφείς που είναι αντικοινωνικοί. Ο Τζ. Ντ. Σάλιντζερ ήταν ένας διάσημος ερημίτης, ενώ τόσο ο Κόρμακ Μακάρθι όσο και ο Τόμας Πίντσον απέφευγαν τις συνεντεύξεις και το φως της δημοσιότητας – η ίδια η ύπαρξη του τελευταίου επιβεβαιώνεται μόνο από μια σειρά φωτογραφιών. Συγκριτικά, ο Μπουκόφσκι ήταν πιο εξωστρεφής- ήταν ειλικρινής στις συνεντεύξεις, ενώ παράλληλα ομολογούσε ότι είναι μισάνθρωπος.

«Παρόλο που γράφω για το ανθρώπινο γένος, όσο πιο μακριά από αυτό, τόσο καλύτερα αισθάνομαι. Δύο μίλια είναι υπέροχα, δύο χιλιάδες μίλια είναι όμορφα. Δεν μου αρέσει η ανθρώπινη φυλή. Δεν μου αρέσουν τα κεφάλια τους, δεν μου αρέσουν τα πρόσωπά τους, δεν μου αρέσουν τα πόδια τους, δεν μου αρέσουν οι συζητήσεις τους, δεν μου αρέσουν τα χτενίσματα τους, δεν μου αρέσουν τα αυτοκίνητά τους».

Τεμπελιά;

Αν είχε προσληφθεί, ο Μπουκόφσκι θα ήταν δημοσιογράφος. Ευτυχώς ήταν πολύ τεμπέλης. Όταν παρακολούθησε ένα μάθημα δημοσιογραφίας στο LA City College είπε ότι «δεν έκανε τίποτα- ξάπλωσα στο γκαζόν και έχασα τα μαθήματα».

Έκανε μάλιστα αίτηση για να γίνει δημοσιογράφος, αλλά επέλεξαν να μην τον προσλάβουν. Χαίρεται που δεν τον προσέλαβαν. Αυτοί οι τύποι άλλαξαν τη λογοτεχνική ιστορία.

Αγάπη για τις γάτες;

Ο Μπουκόφσκι είχε μια γάτα που την έλεγαν Μινξ. Αγαπούσε τις γάτες. Υπάρχει ακόμη και ένα βιβλίο που συγκεντρώνει όλες τις σκέψεις του για τους μικρούς τριχωτούς φίλους του – λέγεται «Για τις γάτες».

Στο ποίημα «Οι γάτες μου» γράφει: «Παραπονιούνται αλλά ποτέ δεν ανησυχούν, περπατούν με μια εκπληκτική αξιοπρέπεια. Κοιμούνται με μια άμεση απλότητα που οι άνθρωποι δεν μπορούν να καταλάβουν. Όταν αισθάνομαι πεσμένος το μόνο που έχω να κάνω είναι να παρακολουθώ τις γάτες μου και το κουράγιο μου γυρίζει πίσω». Είναι μια από εκείνες τις σπάνιες στιγμές όπου βλέπουμε την ευαίσθητη πλευρά του Μπουκόφσκι. Υπερ σπάνια θα έλεγε κανείς.

Κρετίνος;

Οι ροκάδες Modest Mouse έχουν ένα τραγούδι που λέγεται «Μπουκόφσκι». Οι στίχοι σε αυτό φαίνονται λίγο σκληροί, με ατάκες όπως: «Ναι, ξέρω ότι είναι πολύ καλο γραπτό, αλλά Θεέ μου, ποιος θα ήθελε να είναι τέτοιος μαλ@κας;». Αλλά μετά βλέπεις αυτό το βίντεο κλιπ, όπου ο συγγραφέας κλωτσάει βίαια τη γυναίκα του και την αποκαλεί «γαμημ@@@ π@ρνη», και όλα βγάζουν νόημα. Ήταν ένας πραγματικός κόπανος, και η Λίντα Λι Μπουκόφσκι σαφώς υπέστη το μεγαλύτερο βάρος.

Περιμένοντας το payday;

Τη δεκαετία του ’40, ο Μπουκόφσκι ζούσε σε άθλια ενοικιαζόμενα δωμάτια και βρώμικα δωμάτια ξενοδοχείων. Εκείνη την εποχή κατάφερνε μετά βίας να τα βγάλει πέρα- στην πραγματικότητα, ζούσε αποκλειστικά με φτηνή σοκολάτα. «Συνήθιζα να ζω με μία σοκολάτα την ημέρα – κόστιζε ένα πεντάλεπτο. Πάντα θυμάμαι ότι η σοκολάτα λεγόταν «Payday». Αυτή ήταν η ημέρα πληρωμής μου. Και αυτή η σοκολάτα είχε τόσο καλή γεύση, το βράδυ έτρωγα μια μπουκιά και ήταν τόσο νόστιμη».

Είχε beef με τον Μίκυ Μάους;

Στο βιβλίο «Born into This», η σύζυγος του Μπουκόφσκι, η Λίντα, εξηγεί το μίσος του για τον Μίκυ Μάους, ειδικά για τα τρία του δάχτυλα. «Δεν μπορούσε να διαχειριστεί το γεγονός ότι η εξουσία πάνω σε πολλά εκατομμύρια ανθρώπινα όντα βρισκόταν στα χέρια αυτού του τρισκατάρατου, ανόητου πλάσματος με τα τρία δάχτυλα, που δεν σου δίδασκε απολύτως τίποτα, που δεν εξέφραζε τίποτα πραγματικό, εντελώς παράλογη γαμημένη φαντασίωση, ούτε καν καλή, ούτε καν δημιουργική. Είχε τρομοκρατηθεί από τον Μίκυ Μάους. Ο Μίκυ Μάους δεν έχει γαμημ@@@@ ψυχή».

*Με πληροφορίες από: Dazed | Medium  |Κεντρική φωτογραφία θέματος: befr