Η Farzana* (29 ετών), από το Αφγανιστάν, έφτασε μέσω των χερσαίων συνόρων στην Ελλάδα τον χειμώνα του 2022 μαζί με τον πατέρα και την αδερφή της.

«Ο καταυλισμός είναι σαν ένα κλουβί και οι άνθρωποι μέσα σε αυτόν δεν έχουν ελπίδα. Ένιωθα ότι ασφυκτιώ από τις μυρωδιές και τη σκόνη και ότι τρελαίνομαι από τον διαρκή θόρυβο»

«Ένιωσα δυνατή ως γυναίκα μόνο όταν άρχισα να λέω ‘όχι’, όταν έκανα τις δικές μου επιλογές και βρήκα τον δικό μου δρόμο χωρίς την οικογένειά μου – πριν φτάσουμε στην Ελλάδα».

«Ως ανεξάρτητη νέα γυναίκα, είσαι εκτεθειμένη στην έλλειψη γνώσης των συγγενών και των γειτόνων σου στον καταυλισμό, στη στενομυαλιά και τον συντηρητισμό τους. Δεν μπορώ να περπατήσω χωρίς το χιτζάμπ μου γιατί οι άνθρωποι θα λένε άσχημα πράγματα για μένα. Αν φύγω μόνη από τον καταυλισμό ή παίξω ποδόσφαιρο, θα με κοιτάξουν προκλητικά, θα με παρενοχλήσουν αν δουλέψω σε καφετέρια… Κανείς δεν είναι εκεί για να προσφέρει άλλες προοπτικές, να διευκολύνει τις επαφές και να υποστηρίξει την επικοινωνία με τους ντόπιους/ες».

«Οδηγείσαι στη διαδικασία ασύλου, υπομένεις την περίοδο αναμονής για ένα άγνωστο πεπρωμένο και μόλις πάρεις άσυλο στέκεσαι εκεί χωρίς τίποτα στα χέρια σου. Είσαι απροετοίμαστη να ζήσεις στην Ελλάδα και παραμένεις επίσης χωρίς βοήθεια».

«Το σημερινό σύστημα δεν είναι ωφέλιμο ούτε για τους πρόσφυγες και τις προσφύγισσες, ούτε για το ελληνικό κράτος και τον λαό του. Είναι μια κατάσταση όπου όλοι/ες χάνουν».