Στις μέρες μας όλο και περισσότερες γυναίκες κατακτούν επαγγέλματα τα οποία παραδοσιακά θεωρούνταν “ανδρικά”, όχι επειδή οι άνδρες τα κατάφερναν καλύτερα, αλλά επειδή ήταν πάντα περισσότεροι σε αριθμό κι ελάχιστες γυναίκες είχαν τολμήσει ως τότε να τα ακολουθήσουν. Ένα τέτοιο επάγγελμα είναι αυτό του οδηγού λεωφορείου και φυσικά η Λάρισα δεν θα μπορούσε να έχει μείνει πίσω στο κομμάτι της εξέλιξης και της ανανέωσης. Το onlarissa.gr μίλησε με δύο από τις συνολικά (σύντομα) τέσσερις οδηγούς της πόλης μας, μία στα αστικά και μία στα υπεραστικά λεωφορεία, για την εμπειρία του να είσαι γυναίκα οδηγός.

Της Ζωής Μπουρουτζή

Η κ. Χρύσα Αργυρούλη είναι 36 ετών. Μεγάλωσε σε μια οικογένεια οδηγών στα υπεραστικά λεωφορεία. «Είχαμε λεωφορεία από τον παππού μου, είναι οδηγός ο πατέρας μου, ο αδερφός μου, οπότε μου άρεσε κι εμένα και ήθελα να το ακολουθήσω», αναφέρει. «Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι θα το ακολουθούσα επειδή είμαι στην οικογένεια, μου άρεσε εμένα σαν Χρύσα. Μόλις το ανακοίνωσα στον πατέρα μου, χάρηκε και με βοήθησε πολύ. Ήταν δίπλα μου και μου είπε “ναι, πάμε”.

Κάνει λοιπόν ένα βήμα που για κάποιους φαντάζει δύσκολο. «Εδώ είναι όλοι άνδρες, δεν υπάρχει άλλη γυναίκα», μου λέει. «Εντάξει, στην αρχή έλεγα από μέσα μου “όλοι, άνδρες, εγώ γυναίκα”… Από τη μέρα που πήγα όμως, μέχρι και τώρα δεν έχω αντιμετωπίσει κανένα πρόβλημα, όλοι μου στάθηκαν, δεν έχει πει κανένας τίποτα αρνητικό. Κι εγώ η ίδια τα κατάφερνα καλά, γιατί όσο να ‘ναι πρέπει να έχεις και ικανότητα για να είσαι σε αυτό τον χώρο».

Φυσικά, η ικανότητά της γίνεται αντιληπτή από τους άλλους οδηγούς, αλλά και από το επιβατικό κοινό, που την εμπιστεύεται χωρίς δεύτερη σκέψη στις μακρινές διαδρομές. «Με αγκάλιασαν, μου έδωσαν την αγάπη τους, κανένα θέμα δεν αντιμετώπισα», αναφέρει.

Όσο για το αν μια γυναίκα αποδίδει το ίδιο στην οδήγηση με έναν άνδρα συνάδελφό της, η ίδια θεωρεί ότι και οι δύο μπορούν να κάνουν ακριβώς την ίδια δουλειά, το ίδιο καλά. «Τί άντρας, τί γυναίκα», δηλώνει. «Πιστεύω μάλιστα πως οι γυναίκες είναι λίγο πιο προσεκτικές με την οδήγηση».

Η κ. Αθανασία Φτάκα είναι 48 ετών. Από τη στιγμή που τα παιδιά της έγιναν 12 και σταμάτησαν να την έχουν τόση ανάγκη, αποφάσισε ότι έπρεπε να φύγει από το σπίτι, καθώς, πέρα από το γεγονός ότι η οικογένεια χρειαζόταν ένα δεύτερο εισόδημα, η ίδια είχε βαρεθεί και ήθελε επιτέλους να κυνηγήσει πιο ενεργά κάποιο επάγγελμα.

Ο σύζυγός της είναι ιδιοκτήτης αστικού λεωφορείου και ήδη 28 χρόνια στη δουλειά. «Αποφάσισα λοιπόν ότι θα ήταν καλό να δουλέψω στη δική μας επιχείρηση», αναφέρει η ίδια. Πριν από κάποια χρόνια είχε εργαστεί σε σούπερ μάρκετ, στα εκδοτήρια των λεωφορείων σε ένα συμβολαιογραφείο, όμως για λίγο. Είχε έρθει η ώρα να “τρέξει” κι η ίδια σε έναν δρόμο που ήδη γνώριζε.

Στην αρχή, εξηγεί, δεν ήταν εύκολο να μπει σε έναν τόσο “ανδρικό” χώρο, κυρίως στο κομμάτι της αποδοχής από τον κόσμο. «Ήταν δύσκολο να με αποδεχτούν σαν γυναίκα. Τώρα όμως με δέχονται ευχάριστα, με χαιρετούν, έχει αλλάξει πάρα πολύ το κλίμα», δηλώνει. «Υπάρχουν πολύ λίγα άτομα, τα οποία από τη φύση τους είναι λίγο περίεργα», αναφέρει για εκείνους που μπορεί να τύχει να κοιτάξουν με μισό μάτι μια γυναίκα που κάθεται στη θέση της οδηγού. Ευτυχώς είναι ελάχιστα.

Όπως τονίζει η ίδια, δεν υπήρξε κανένα περιστατικό που να την έβαλε σε δεύτερες σκέψεις ή να την έκανε να αμφισβητήσει τον εαυτό της. «Μου αρέσει πάρα πολύ αυτή η δουλειά, δεν μπορείτε να φανταστείτε. Δύσκολη μεν, αλλά ήταν τέτοια η αποδοχή του κόσμου», αναφέρει με ενθουσιασμό. «Ο κόσμος αναζητά γυναίκες οδηγούς, είναι πιο ευχάριστες, πιο ευγενικές, πιο υπομονετικές και σαν παρουσία ομορφαίνουν το λεωφορείο με το ντύσιμο, το βάψιμό τους, αλλά κυρίως με τη συμπεριφορά, είναι διαφορετικές».

Η καθημερινή επαφή με τους επιβάτες είναι αυτό που αγαπά περισσότερο στη δουλειά της, καθώς κάποιοι τις εξομολογούνται και πράγματα: «ανεβαίνει ο κόσμος, μιλάμε, αρχίζουν να ανοίγονται, μου λένε τα προβλήματά τους κάποιες φορές». Και φυσικά προτρέπει όποια γυναίκα θα ήθελε να ασχοληθεί με το επάγγελμα, να μην το σκέφτεται καθόλου. «Το συνιστώ ανεπιφύλακτα σε όποια κοπέλα θέλει, να έρθει. Είναι λίγο δύσκολα στην αρχή, αλλά μετά το συνηθίζεις και όλα καλά».

Στα αστικά λεωφορεία της Λάρισας αυτή τη στιγμή εργάζεται, πέρα από την κ. Φτάκα και άλλη μία γυναίκα, ενώ ακόμα μία εκπαιδεύεται για να αναλάβει σύντομα δράση. Για αυτό το γεγονός, ο πρόεδρος των αστικών ΚΤΕΛ Λάρισας, κ. Μιχάλης Σακελλαρίου δηλώνει:

«Είναι σημαντικό να αναφέρουμε ότι ένα ανδροκρατούμενο -τα προηγούμενα χρόνια όμως- επάγγελμα, πλέον έχει κατακτηθεί από τις γυναίκες. Όταν η πρώτη γυναίκα εκδήλωσε την επιθυμία της να εργαστεί ως οδηγός στο αστικό ΚΤΕΛ Λάρισας, μας έκανε πολύ θετική εντύπωση και όλοι μας προσπαθήσαμε να τη στηρίξουμε και την ενθαρρύνουμε σε αυτή της την απόφαση.

Πραγματικά μας δικαίωσε όλους και προπάντων τον εαυτό της, λαμβάνοντας μια δυναμική απόφαση για τα δεδομένα της εποχής και εξελισσόμενη σε μια άριστη οδηγό και πάροχο υπηρεσίας. Ο κόσμος την αγκάλιασε, μερικοί ηλικιωμένοι τις ξεμάτιαζαν ακόμα και χαίρονταν παρά πολύ να ταξιδεύουν μαζί της.

Σε ό,τι αφορά στη συνέχεια ακολούθησαν κι άλλες γυναίκες ως οδηγοί των αστικών μας. Η εμπειρία τους σ’ αυτό το διάστημα είναι θετική και μάλιστα, με τον τρόπο τους θέλουν να παρακινήσουν κι άλλες γυναίκες να ασχοληθούν με το επάγγελμα, καθώς στον κλάδο υπάρχουν ελλείψεις από πλευράς οδηγών.

Ο κόσμος τις βλέπει πολύ καλύτερα από ό,τι τους άνδρες οδηγούς, δεν ανεβαίνει προκατειλημμένος, δεν εκφράζεται αρνητικά και αυτό είναι πάρα πολύ καλό για το πρεστίζ της εταιρείας μας. Ήταν μεγάλη μας τύχη που οι κοπέλες είχαν ένα ωραίο και ήρεμο προφίλ, το οποίο βοηθάει πολύ.

Μακάρι να αυξηθεί το ποσοστό σε γυναίκες οδηγούς στα αστικά λεωφορεία, διότι το επάγγελμα μας έχει να κάνει με μια καθημερινότητα με πάρα πολύ κόσμο, με τον οποίο έρχονται σε επαφή οι οδηγοί μας και φυσικά να βελτιωθεί κι άλλο η ποιότητα των υπηρεσιών μας. Όλοι μας στην οικογένεια των αστικών της Λάρισας προσπαθούμε για το καλύτερο των υπηρεσιών μας και προέχει για μας η ασφάλεια στις μετακινήσεις και η καλή εξυπηρέτηση των επιβατών μας.

Εγώ θέλω να ευχαριστήσω τις οδηγούς γι’ αυτή τους την απόφαση και να ενθαρρύνω και αυτές και άλλες να συνεχίσουν και να το βλέπουν με θετικότατα και να το τολμήσουν. Τίποτα δεν είναι δύσκολο, τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο, όλα μπορούν να γίνουν».