Όλη η οργή της φύσης συγκεντρωμένη σε έναν τόπο. Κουτσόχερο Λάρισας: ώρα μηδέν. Το 2024 ανέτειλε, όμως η ελπίδα αγνοείται, για ένα χωριό φάντασμα, έναν τόπο μόλις 18 χιλιόμετρα δυτικά της Λάρισας, όπου οι περίπου 150 κάτοικοί του, φυτοζωούν.

Κρανίου τόπος η χιλιοταλαιπωρημένη και διπλά χτυπημένη από την οργή της φύσης μέσα σε δύο χρόνια, κοινότητα. Ήταν στις 3 Μαρτίου του 2021 όταν ο εγκέλαδος χτύπησε το νομό Λάρισας, ένα από τα θύματά του το χωριό Κουτσόχερο, το λιγότερο προβεβλημένο χωριό που υπέστη βιβλική καταστροφή δύο φορές. Ότι απέμεινε από τον σεισμό ήρθαν να αποτελειώσουν οι πλημμύρες τον Σεπτέμβριο του 2023.

Ρεπορτάζ: Αθανασία Παύλου

Οι μισοί κάτοικοι το εγκατέλειψαν μη έχοντας καμία ελπίδα να μπορέσουν να εργαστούν και να ζήσουν αξιοπρεπώς στο χωριό τους. Υπάρχουν όμως και οι άλλοι, εκείνοι που είτε δεν θέλουν να αποχωριστούν για κανέναν λόγο τα πάτρια εδάφη τους, ή δεν έχουν που να πάνε.

Όποια και να είναι η αιτία που αποφάσισαν να παραμείνουν στο χωριό, το αποτέλεσμα είναι ένα: απόγνωση και νεκρά φύση.

Είναι απίστευτη η… μεταπολεμική εικόνα που παρουσιάζει ένα χωριό μόλις λίγα χλμ από την πόλη. Οι κάτοικοι νιώθουν εγκατάλειψη, κλαίνε τις περιουσίες τους και τη ζωή που τους πήρες η μανία της φύσης που τους χτύπησε δύο φορές σε δύο χρόνια.

Η κα Νίκη Νιαβή είχε το σπιτικό της, την επιχείρησή της, την μοναδική ταβέρνα του χωριού την οποία απολάμβαναν οι κάτοικοι των γύρω περιοχών, αλλά και επισκέπτες από τη Λάρισα και τα Τρίκαλα. Πλέον δεν έχει απομείνει απολύτως τίποτα. Ήρθε ο σεισμός να γκρεμίσει το σπιτικό της, την περιουσία της και τα όνειρά της. Η πλημμύρα του περασμένου Σεπτεμβρίου της πήρε και την τελευταία ελπίδα να δει ξανά τον τόπο της να ζωντανεύει, να στέκεται στα πόδια του.

Μέχρι τώρα το μόνο που έλαβε είναι υποσχέσεις, υποσχέσεις ότι θα την βοηθήσει η πολιτεία να στήσει ξανά την επιχείρησή της και το σπίτι της. «Όλα κολλήσανε στα γραφειοκρατικά» θα μας πει, σχεδόν τρία χρόνια μετά τον σεισμό που δεν άφησε τίποτα στο πέρασμά του. Αρχικά της παραχωρήσανε ένα τροχόσπιτο και έπειτα έναν container, είχε μάθει πια να ζει στον μικρό αυτόν χώρο, παρέα μόνο με τις αναμνήσεις της, ατενίζοντας από απέναντι το μισογκρεμισμένο της μαγαζί και το σπίτι της. Ωστόσο πάντα ήλπιζε, πάντα πίστευε στις υποσχέσεις και ας μην γινόταν πράξη ποτέ τίποτε.

Μέχρι που ήρθε το νέο χτύπημα της μοίρας, οι πλημμύρες. «Όταν καταλάβαμε ότι πλησιάζουν με ορμή τα νερά στο χωριό μας, ήρθε ο γιος μου και με πήρε στη Λάρισα» θα μας πει: «Όταν επιστρέψαμε μόλις έφυγε το πολύ κακό, ούτε το container δεν υπήρχε στη θέση του, το είχαν παρασύρει τα νερά και το είχαν αναποδογυρίσει μερικά μέτρα πιο κάτω από το οικόπεδό μας» θα συμπληρώσει.

«Κανείς δεν ενδιαφέρθηκε, κανείς δεν βοήθησε, εκτός της πρώτης κρατικής επιχορήγησης, δεν υπάρχει κάτι άλλο. Τι να πρωτοκάνει κανείς με αυτά τα χρήματα; Όλα διαλύθηκαν, είχα μείνει μόνο με τα ρούχα που φορούσα. Στην αρχή ήρθε ένα συνεργείο με έναν γερανό και μου σήκωσαν το container. Από εκεί και πέρα τίποτα, εγκατάλειψη. Πως να πάω να ζήσω εκεί μέσα, σε ένα containerβουτηγμένο στις λάσπες ακόμη και μισογερμένο στο έδαφος. Δεν λειτουργεί τίποτα. Επί ενάμιση μήνα καθάριζα μόνη μου με τα παιδιά μου που ήρθαν από τη Λάρισα, αλλά δεν σώζεται τίποτα».

Που μένεις τώρα κ. Νίκη, τη ρώτησα, αποσβολωμένη από το βομβαρδισμένο τοπίο που αντίκρισα, 4 μήνες μετά την πλημμύρα και 3 σχεδόν χρόνια από τον καταστροφικό σεισμό: « Που να μείνω» μου απαντάει: «Στο μισογκρεμισμένο σπίτι μου, δεν έχω άλλη επιλογή».

«Μα οι τοίχοι και τα θεμέλια είναι ετοιμόρροπα και υπάρχουν ρήγματα με μισό μέτρο πλάτος» ανταπαντώ: «Πως γίνεται να μένεις εδώ, δε φοβάσαι ότι θα πέσει το σπίτι να σε πλακώσει;».

«Δεν υπάρχει πια φόβος», μου απαντά: «Ούτως ή άλλως δεν υπάρχει αύριο, μας εγκατέλειψαν όλοι, τι άλλο έχω να φοβηθώ;».

Η καρδιά μου σφίχτηκε μα απάντηση δεν είχα….

«Γιορτές και κανείς από τους αρμόδιους, από τον δήμο, την περιφέρεια, την πολιτεία, δεν ήρθε καν να μας φέρει μια σακούλα τρόφιμα, να μας ρωτήσει πως θα περάσουμε τις γιορτινές μέρες. Μόνο απόγνωση και εγκατάλειψη, δεν νιώθω τίποτα άλλο. Είμαστε πολίτες γ’ κατηγορίας, εμείς που ήμασταν νοικοκυραίοι, με τα σπίτια και τα μαγαζιά μας…».

Το βλέμμα της κας Νίκης θολό, με κοιτάζει αλλά δεν με βλέπει, αδυνατεί ακόμη τόσο καιρό μετά να συνειδητοποιήσει ότι όλα τα δεινά του κόσμου συγκεντρώθηκαν πάνω από αυτό το μικρό χωριό, τόσο κοντά στη Λάρισα και όμως τόσο μακριά απ’ όλους…

Τα δικά μας λόγια χωλαίνουν, αδυνατούν να περιγράψουν αυτά που βλέπουν τα μάτια μας!

Η εικόνα μιλάει μόνη της και μακάρι να μιλήσει επιτέλους και στην καρδιά αυτών που έχουν τη δύναμη να βοηθήσουν…

Δείτε στο βίντεο την κα Νίκη να μας «ξεναγεί» στο χαμένο της όνειρο, ζητώντας απλά τα αυτονόητα:

Δείτε φωτογραφίες:

ΦΩΤΟ/ΒΙΝΤΕΟ: onlarissa.gr